Błotniak Łąkowy

W 2020 roku po raz czwarty prowadzono monitoring błotniaka łąkowego w największej populacji tego gatunku na obszarach Natura 2000 w Polsce. Badania obejmowały 4 kontrole na 4 stałych powierzchniach monitoringowych, a także poszukiwania tego gatunku w pozostałych częściach ostoi. Rok 2020 był wiosną nad Biebrzą skrajnie suchy i obfitował w gryzonie, dlatego błotniaki łąkowe miały szeroki wybór miejsc gniazdowych i dobrą bazę pokarmową, co przełożyło się na jeszcze wyższą niż w poprzednim, udanym sezonie liczebność błotniaka łąkowego. Sytuację zmieniły jednak długotrwałe i obfite opady w czerwcu, po których poziom wód znacząco się podniósł i wiele gniazd znalazło się pod wodą.

W całej ostoi odnotowano 54 pary lęgowe, w tym aż 16 na powierzchni „Małe Ławki” (9 km2). W Dolnym Basenie Biebrzy gniazdowało 27 par, w Górnym Basenie stwierdzono 16 par, a w Środkowym Basenie tylko 11 par. Błotniaki gniazdowały głównie w szuwarach trzcinowym i turzycowym. Sukces lęgowy wyniósł 25 %, a produktywność 0,7 pisklaka na parę z lęgiem i 3,5 pisklaka na parę z sukcesem. Głównymi przyczynami strat były: zalania lęgów i drapieżnictwo.

Trzy ptaki wyposażono w loggery GPS. Wielkość ich areałów osobniczych (kde90) wynosiła odpowiednio 121.9, 104.9, 190.8 km2. Areały osobnicze były skrajnie asymetryczne, a polowania odbywały się regularnie w odległości aż do 14-20 km od gniazd, w zależności od osobnika.